Ondanks het thema ‘ de liefde tussen een man en een vrouw’, hier geen melig en kleverig soort liefdesbeschrijvingen. Eerder gedachten over soorten en impact …Hajime is een enig kind. Hij wordt in zijn kinderjaren vrienden met Shimamoto, ook een enig kind. Alleen hierdoor al voelen ze zich nauw verwant. Zij hinkt en samen slenterden de twee vaak na schooltijd naar huis om dan bij haar thuis platen te gaan luisteren… Zij is zijn eerste jeugdliefde ook al blijft het bij een platonisch om elkaar heen ‘dansen’. Op zijn 12de verhuist Hajime en verliest zo zijn jeugdvriendin uit het oog. Hij groeit op, heeft zo nu en dan een vriendin, waarmee het vaak na korte tijd verkeerd uitpakt. Studeert uiteindelijk af, begint een eerder onopvallend leven en leert zijn toekomstige vrouw kennen. Mede door haar vader krijgt hij de kans om zich als zakenman op te werken. Hij opent een jazzclub, kort daarna zelfs een tweede en wordt daartussen ook nog vader van 2 dochters. Hij houdt van zijn vrouw… Kortom : het lijkt hem op alle vlakken voor de wind te gaan. Maar ergens achterin en diep verscholen, leeft dat gevoel voor Shimamoto nog. En hiermee het beeld van ‘what might have been’ …
Zij komt dan ook op een blauwe maandag één van zijn jazzclubs binnen en knoopt een gesprek met hem aan. Hierdoor maakt Hajime de balans op, hij begeeft zich in een voortdurende staat van gedachten afwegen en blijft voor zichzelf zonder ophouden nadenken over de onafwendbaarheid van het lot, over de liefde en de vergeefsheid …‘Alles wat een vorm heeft kan in een oogwenk verdwijnen.’’
236 blz'n
ISBN 90-450-0338-4
Geen opmerkingen:
Een reactie posten